पाँच मिनेट

पाँच मिनेट

(कृपया नबुझिएका शब्दावलीको अर्थ कथाको अन्तमा पादटिप्पणीमा हेर्नुहोस्)

“नौ बज्न दश मिनटमात्र बाँकी छ । आठ पच्पन्नमा त एक्सप्रेस ट्रेन आउँछ । त्यो छुट्यो भने लोकलबाट जाँदा सात मिनेत ढीला हुन्छ, एक्सप्रेस नै समात्नु पर्छ, ओहो! केबल पाँच मिनट बाँकी छ । मात्र पाँच मिनट...”, हतारहतार दौडँदै थियो युता१ । बिजुली भ-याङको दाहिनेतिरको लाइनमा एकैपटक दुईदुई खुट्किला चढ्दै थियो ऊ ।

युताले कल्पना पनि गरेको थिएन कि यसरी कुनै दिन युमिको२सँग फेरी भेट होला भन्ने । जीवन न हो, कल्पना नगरेको कुरा पनि त हुन्छ कहिलेकाँही । तर फेरी असम्भव पनि थिएन नि चाहेको भए । तर सोच्ने फुर्सद नै कहाँ पाएको थियो र युताले । हरे ! आज पुरै दश बर्ष बितिसकेछ । उसले युनिभर्सिटीको अन्तिम बर्ष सम्झ्यो झर्लक्क । फेरी त्यो बर्ष पनि हो कि होइन जस्तो भयो उत्तिखेरै । सिन्जुकु रेल्वे स्टेशन३को तोकाइदो लाइन४को रेल समात्न दगुर्दै गर्दा अकस्मात जम्काभेट भएकी थिई युमिको ।

कालो कोट र टाई । हातमा अफिस ब्याग । गर्मी त थिएन तर युता हतारमा थियो र हल्का पसिना काढेको थियो । टाई घाँटीमा भिरेको मात्र भन्नुपर्थ्यो किनकी गर्मी नहोस् भनेर उसले निकै खुकुलो गरेको थियो । यो त पाडाका घाँटीमा दाम्लोजस्तो प्रतीत हुन्थ्यो । युताले हालखवर सोध्न चाह्यो युमिकोलाई –“सञ्चै छौ हिबिया५ ?”

“युता ! तिमीले मेरो नाम पनि बिर्सिसक्यौ ? म युमिको ”।

“गोमेनासाई (माफ गर्नुस्) , म त हिबिया जाँदै छु भन्न खोजेको । हेर न अहिले मेरो पोष्टिङ्ग ...जे आर (जापान रेल्वे) मा छ”।

“ए तिमी जे.आर.को जागिरे हौ ?”– गाजलु आँखाका आँखीभौ उचाल्दै भनी युमिकोले ।

“आएम सो सोरी, म.. मेरो मतलब.. म जे.आर. लाइनबाट जाँदैछु”– हडबडायो युता ।

मैले त्यो सोधें र ? अचम्म मान्दै गुनासो गरी युमिकोले । युता त्यो युता थिएन जसलाई दशबर्ष अँघि युमिकोले देखेकी थिई । त्यसबेला उसले कपाल खैरो पारेको हुन्थ्यो । आम जापानी नवयुवकले झैं कपाल कोर्दैनथ्यो र झट्ट काट्दैनथ्यो पनि । कपाल ठाडो पारेर त्यसमा चुच्चा निकाल्थ्यो ऊ । चिम्सा आँखा भएको तर लजालु थियो युता । ऊ ब्याडमिन्टनको राम्रो खेलाडी थियो । ऊ पनि खेल्थी ब्याडमिन्टन युतासँगै बेलाबेलामा । खेल्दै जाँदा उसको कपालको चुच्चो समथर हुँदै आएर निधारतिर ओर्लन्थ्यो कपाल । जब लथपथ पसिनाले उसको कपाल निधारमा टाँसिन्थ्यो युमिकोलाई सारै रमाइलो लाग्थ्यो युताको चेहरा । तर आज त उसले कपाल काटेको थियो, कालो नरङ्गाएको कपाल... । बरु ह्वाइट ग्लास लगाएको , कञ्चटका रौं फुलेको र पाको जस्तो पो देखिन्थ्यो ऊ त । तर यसरी एक प्रश्नको जवाफ अर्को दिइरहेकोले हैरान थिई युमिको ।
“अनि कुन अफिसमा काम गर्दैछौ नि ? बिहे ग-यौ त ?”– एक सासमा दुई प्रश्न फ्याँकी युमिकोले । युता आफ्नो पूर्वस्वभाव बमोजिम लजायो । शायद यही स्वभाव मात्र उसको अतीतको स्वभावको बाँकी चिनो थियो । उसले नियालेर युमिकोलाई हेर्न चाह्यो तर सकेन । एक झल्को शीरदेखि पाउसम्म युमिकोले चालै नपाउने गरी सरर्र आँखा दौडायो । युमिको उस्तै रहिछ, केबल उसको सोधाईमा मात्र गम्भीरता थियो । अरु सबै उस्तै । यसो नाडी घुमाएर हात माथि नउठाईकन घडी हे-यो र झसङ्ग झस्क्यो ऊ । झस्काई एकैसाथ अर्को पनि प-यो जब युमिकोले पुन उही प्रश्न दोहो-याई ।

“सुमिमासेन । मो इचिदो इत्ते कुदासाई (माफ गर्नुस्, फेरी भन्नुस् त के भन्नुभयो ?)”–लाचारी प्रकट गर्दै बोल्यो युता । “मेरो ध्यान पनि...”, बडबडायो युता, “के भएको होला ?”

युमिको साँच्चै आत्तिई । होइन यो मान्छेलाई के भएको हो ? कुनै प्रश्नको जवाफ पनि सही दिंदैन । कतै बिबाहको कुरा सोधेकोले रिसाएको त होइन ? थुप्रै प्रश्न र आशंकाले एकसाथ गाँजे युमिकोलाई । तैपनि तेश्रो पटक उही प्रश्न दोहो-याई उसले उत्साहहीन भएर ।

“ए हो त, म माज्दा कम्पनीमै छु । ब्रान्च अफिस छ हिबियामा । बिहे ? अँ...हँ, तीन मिनेट मात्र बाँकी?? ? एए..कम्यूटर एक्सप्रेश६बाट । ”

“युता ! तिमी सञ्चै त छौ ? के भइरहेछ आज तिमीलाई ? यति लामो समयपछि भेट भएको छ , हिंड एकछिन रेस्टुरेन्टमा बसेर एक कप कफी खाउँ अनि जाउला ।”– युताको हात समाउँदै भनी युमिकोले । “हँ कफी... ?” यस्सो घडी हे-यो युताले । “ओहो ! हे भगवान् ! ...” फेरी उसलाई आफ्नो हात कसैले समातेको अनुभूति भयो र त्यहाँ युमिकोको हात पनि देख्यो ।  उसको हृदयमा  एक्कासी एक किसिमको रोमाञ्चाकताको सञ्चार भयो । उसको मन फेरी दश बर्ष अगाडी पुग्यो । क्योतो युनिभर्सिटीमा अध्ययनरत रहँदा भेटेको थियो उसले प्रथम पटक युमिकोलाई । ऊ लज्जालु थियो र कुनै केटीसँग कुरा गर्न सर्माउँथ्यो । युमिकोले आफै बोलाएकी थिई उसलाई र परिचय गरेकी थिई । क्रमशः तिनीहरुबीच मायाप्रितिले बास गरेको थियो र मौलाउँदै, झाङ्गिदै गएको थियो त्यो । उनीहरु सप्ताहान्तमा कियोमिजु मन्दिर७ जान्थे, प्यागोडा मन्दिरको पेटीमा बसेर घण्टौं प्रेमालाप गर्थे । गोल्डेन पेभिलियन पुगेर मन्दिर८ हेर्दै टोलाउँथे र त्यहाँको शताब्दियौं पुरानो कलात्मक पोखरीका रंगीन माछाहरु, स्याना खाले कछुवाहरु र अरु जलचरहरु हेर्दै “सुगोई !सुगोई ! (ग्रेट ग्रेट)” भनेर चिच्याउँथे । आरास्सियामा९का जङ्गलका भिराला पाखाहरुमा ठडिएका अत्यन्तै बाक्ला रुखहरु देखेर जिल्लिन्थे । दृश्यावलोकनका लागि व्यबस्था गरिएको ट्रामबाट ओर्लेर उदोन (एक प्रकारको मोटो खाले नुडल्स) किन्थे र हासी ( चोपस्टिक) ले पालै पालो घरी यसको मुखमा घरी उसको मुखमा हाल्थे । युमिकोले त्यसबेला पनि युताको हात समाएर भनेकी थिई– “युता ! हामीले कहिले बिहे गर्ने ?” ।

युताले लजाउँदै भनेको थियो –“पख न, भर्खर त हाम्रो कलेज सिद्धिंदैछ । म जागीर खान्छु अनि बिहे गरौंला । तिमीले पनि जागीर खायौ भने अति ब्यस्त भइन्छ के, दुख पाइन्छ । तिमी चाँही जागीर नखाने ल ।”

“होइन, जागीरै नखाई त के बस्नु नि । बरु पार्टटाइम गरौंला नि हुन्न र ?”– युताको काँधमा टाउको अड्याउँदै भनिथी उसले । “ठीकै छ नि बच्चा नहुँदासम्म”– आँखा अर्कैतिर दौड्याएर भनेथ्यो युताले । शर्माएर भुईंमा हेरेकी थिई युमिको ।

“हिंड न, किन अलमल गरेको ? ”– तान्दै थिई युमिको । “हँ ? ए अँ..किन र... मसँग पास१० छँदैछ नि”, बरबरायो युता । उसले वास्तवमा केही सम्झिरहेको थिएन । उसलाई घण्टौंसम्म एउटा पार्कमा बसेर युमिकोसँग आफ्नो जीवन कहानी भन्न मन लागेको थियो । ऊ सँग माफ माग्न मन लागेको थियो । उसले बिहा गरे नगरेको सोध्न मन लागेको थियो । बिहा नगरेकी भए आउने सालको गोल्डेन वीक (जापानीहरुको मई महिनाको पहिलो हप्ता पर्ने पर्वहरुको बिदाको साता) मा शिन्तो स्राइनमा गएर बिहा गर्ने प्रस्ताव राख्न मन लागेको थियो । तर समयले कहाँ साथ दिएको थियो र उसलाई । ग्रेजुएसन (दीक्षान्त समारोह) लगत्तै युनिभर्सिटीमा ओइरिएका बिभिन्न कम्पनीका रिक्रुटमेण्ट प्रोगामबाटै ऊ तानिएको थियो माज्दामा । जुन दिन कम्पनीको ड्रेस सहित ऊ सेवाकालीन तालीममा प्रवेश गरेथ्यो, उसको जीवन पुरै फेरिएको थियो । कहिलेकाहीं त म मानिस हुँ भन्ने पनि बिर्सन्थ्यो युता । आखिर प्रोमोशनको सवाल थियो...। शुरुशुरुमा त युमिकोको खुवै सम्झना आउँथ्यो उसलाई । बेलाबेलामा फोन पनि गर्थ्यो । बिस्तारै कम्पनीको जागीरमा, त्यहाँ हुने प्रोमोसनमा, सहकर्मीबीच हुने प्रतिस्पर्धामा ऊ यसरी हराएको थियो कि बिस्तारै उसले युमिकोलाई बिर्सिसकेको थियो ।

“हे भगवान ! के भएको युतालाई ?”, बिस्मित थिई युमिको । उसलाई आफु कतै झुक्किएको त होइन भन्ने पनि लाग्यो । युताको हात झट्कार्दै भनी उसले –“होइन तिमी युता नै हौ ? तिमीलाई के भइरहेको छ युता ? किन मेरो कुनै प्रश्नको जवाफ पनि राम्रोसँग दिइरहेका छैनौ ?”

युताले फेरी घडी हे-यो । आठ चौवन्न भएको थियो । उसको होस हवास उड्यो । उसको मन युमिकोसँग छुट्टिन होइन टाँस्सिन चाहेको थियो तर उसका गोडाहरु अँगाडी हुत्तिसकेका थिए । “ओहो ! आज त झन् स्टाफ मिटिङमा शुरुमै मेरो प्रिजेन्टेशन छ, प्रोजेक्टर मिलाउनु पर्ने । मेरो आजको प्रिजेन्टेसन पनि राम्रो भयो भने बल्ल प्रोमोसनको सम्भावना पक्का हुन्छ । हेर, कियोताकाको प्रिजेन्टेशन कति राम्रो छ । त्यस्तो प्रिजेन्टेशन गर्न पाए पो... । अँ बिहे ...? ए हासिमोतो ४५ बर्षको भयो र त बिहेको चालमालै छैन । अर्को एक प्रोमोसन नखाई बिहेबारे सोंच्दै नसोच्ने भनेको छ । जसरी पनि आजको प्रिजेन्टेसन..।”– एक्कासी पर हुत्तियो युता । “युमी ! फेरी फुर्सदमा भेटेर ...हँ ? अँ..फेरी पेनड्राइभमा ल्याउँला है त११”, – परबाट हात हल्लायो युताले । यसो गर्दा अर्को मान्छेसँग उ ठोक्किन पुग्यो । उसले हतपत निहुरेर गोमेनासाई भन्यो दुईतीनचोटी, र कुँद्यो भूमीगत बी फाइभ तल्लाको प्लेटफार्मतिर ।

रेलको ढोका बन्द हुँदै गर्दा हतपत सानो चरबाट छिर्न खोज्यो ऊ । रेल्वे सुरक्षा गार्डले परबाट हप्काउँदै थियो । जसरीतसरी छि-यो र अति भीडयुक्त एक्सप्रेस रेलको डन्डा समातेर उभियो र लामो निश्वास लियो। अगाडीपट्टीको सीटमा एक जोडी बिदेशीहरु आफ्नो सानो बच्चालाई पालैपालो म्वाई खाँदै एकअर्काको अनुहारमा हेरेर तृप्त भैरहेको देख्यो उसले । झट्ट युमिकोलाई सम्झ्यो । उसले अहिले बल्ल युमिकोका प्रश्नहरु सम्झन चाह्यो । “हँ ! साँच्ची  के भने मैले उसँग ? ओहो ! उसको इमेल ठेगाना पनि लिइन मैले, न त मोबाइल नम्बर नै मागें । हरे ! के भएको होला मलाई । यत्तिका बर्षपछि आफ्नी प्रेमिका भेटिंदा पनि एक छिन बसेर एक कप कफी...हँ कफी ? ए अँ त, उसैले कफी खान जाउँ भनेकी थिई नि , हरे मेरो भाग्य..? साँच्चै, युमिकोले बिहे गरी कि गरिन होला ? उसको पनि कतै बच्चा पो भइसक्यो कि...? होइन होला...!?”– युता मनमनै फुसफुसाइरह्यो । ती दम्पती उतिर हेरे । उनीहरूलाई लाग्यो -यो युवक मनमनै ॐ मणिपद्मे हुँ जपिरहेछ । तर युताको मनका तरङ्गहरूमा आएको आँधि उसैलाई मात्र थाहा थियो ।

योकोहामा
हिमावारी हाइट, १०२
२०६४ कार्तिक १०

१ युताः एउटा जापानी युवकको नाम
२ युमिकोः एउटी जापानी युवतिको नाम
३ शिन्जुकुः जापानको तोक्यो शहरको एउटा अत्यन्त व्यस्त रेलस्टेशन
४ तोकाइदो लाइनः रेलका बिभिन्न लाइनमध्ये जापानकै पुरानो मध्येको एउटा लाइन ।
५ हिबियाः तोक्यो शहरको अर्को व्यस्त रेल स्टेशन (यहाँ युता हिबिया पुग्नु पर्ने भएकोले युमिको भन्नु पर्दा हडबडमा हिबिया भन्छ ।
६ कम्यूटर एक्सप्रेस ः जापानमा सामान्यतया अफिस जाने आउने समयमा कम स्टेशनमा रोकिने द्रुतगतिको रेलसेवा 
७ कियोमिजू मन्दिरः जापानको क्योतो शहरको उत्तरी भागमा अवस्थित प्राचिन र अति प्रसिध्द बुध्द मन्दिर
८ गोल्डेन पेभेलियनः क्योतो शहरको उत्तर पश्चिम कुनामा रहेको पोखरीको बीचमा बनेको र पुरै सुनले मोडेको मन्दिर
९ आरास्सियामाः क्योतो शहरको एक मनोरम जंगल
१० रेल वा बसबाट नियमित यात्रा गर्दा टिकट काटिरहने झन्झट नहोस र खर्च पनि कम लागोस भनेर अग्रिम रूपमा पैसा तिरी लिइएको विद्युतीय कार्ड
११ (कुरा गर्दागर्दै अफिसमा प्रस्तुत गर्नुपर्ने डकुमेन्टको सम्झनाले क्रमभङ्ग भएको)