आमा , औला र वाणीहरू
आमा !
म जति वाचाल होऊँ, विद्वान होऊँ
एक चित्कार च्याहाँ बाहेक के लिएर आएँथें र?
तिमी त हौ, जसले पहिलो वाणी दिएकी थियौ
मैल जुनसुकै व्यञ्जनको धक्कु दिएपनि
तिमी त हौ, जसले आफ्नै शरीर निचोरेर
जीवनदायी दूग्धामृतसँग
पहिलो स्वादको चिनापर्ची गराएकी थियौ
म आफूलाई जति शक्तिशाली सम्झूँ
तिमी नै त हौ, जसले कमजोर-कोमल कायालाई
पेटमा लुकायौ, काखमा सुतायौ र आँचलमा छुपाएथ्यैा
मेरा कलिला औंला समाएर
तिम्रा थिरीथिरी र तातेतातेको प्रेमिल उर्जाले
हजार माइलको यात्राका लागि गतिशील बनाएथ्यैा।
आमा !
तिमी जति बेला आधा ज्यान नछोप्ने
छोटो ओढनीमा मलाई लुपुक्क पार्दै
जाडोले लुगलुग काम्दै अनिंदा रात छाम्थ्यौ
मेरो पिसाबले भिजेको थाङ्नो आफ्नो शरीरले तताउँथ्यौ
र पेटीकोटको ओभानोमा मलाई लुटपुट्याउँथ्यौ
तिम्रो छातीको न्यानो तापले म मीठो निद्रा सुत्थें
र सपनामै हाँस्थे परीहरूसँगको थैयाथैयामा
त्यो मुस्कानमा सहस्र दुख भुल्ने तिमी त थियौ
शब्दजाल बुन्न आज म जति नै खप्पिस होउँ
तिम्रो त्याग, समर्पण, स्नेह र श्रद्धाको चर्चा गर्न
मेरा शब्दहरू निरीह-निर्धा भएका छन्।
आमा !
मीठो चोखो पाकेको दिन
थुप्रै मधुरा साँझहरूमा
हामीलाई खुवाउनमा खट्थ्यौ
हाम्रा प्रसन्नचित्त गाँसहरू हेरेरै अघाउथ्यौ
आफ्नो भोकलाई वात्सल्यसँग साट्थ्यौ
रित्तो कराही पछाडी लुकाउँदै भन्थ्यौ-
"मलाइ छ, खाओ,
खाओ"
तिमी नै त हौ, जो
सन्तानको हाँसोका लागि दुखमा रून बिर्स्यौ
हाम्रा बिरामीका कहर तिमीले काट्यौ
हाम्रा खुशीसँग साट्यौ- कष्ट, अभाव र मीठा नीदहरू
अपरिमेय त्यागको अतुलनीय प्रतिमूर्ति तिमी त हौ ।
आमा !
जब तनाव, थकाइ र हारहरूले म गलेर आउथें
तिम्रो एक स्पर्श मेरो शिरमाथि पर्दा
ती सबै भाग्थे कता हो कता
र म उर्जाशील हुन्थें- नयाँ यात्राका लागि
तिम्रा ती तिलस्मी हातहरूले
पुष्ट्याइदिएको
देह त हो यो
जसलाई म प्रत्येक बिहान
ऐनामा हेर्छु र गमक्क पर्छु
रक्त र मांशपिण्डमात्र तिम्रा अंश कहाँ हुन् र?
मेरा चालहरू, मेरा वाणीहरू, मेरा स्वादहरू
सबै तिमीले नै त सापटी दिएकी हौ
कहिल्यै फर्काउन नपर्ने गरी
स्नेह, समर्पण, श्रद्धा र सम्पूर्णताका प्रतिमूर्ति
आमा ! सयौं जुनी तिम्रो यो स्नेह पाइरहूँ।
सान सेबाष्टियन, स्पेन
पूर्वसन्ध्या- मातृदिवस
२०७० बैशाख कृष्णचतुर्दशी,
राधाष्टमी
