मधुशाला
पहिले पहिले
जब साँझ ढल्थ्यो,
धर्मराज- मेरो आत्मिय साथी
मलाई फकाई फकाई भट्टी लैजान्थ्यो
भट्टीकी पुतली साहुनी मसक्क मस्किन्थी
म लाजले रातो हुन्थें,
उसको मुस्कानले मेरो हृदयमा भुईचालो जान्थ्यो
साथी मलाई निशुल्क मदिरा पियाउँथ्यो,
मलाई इज्जतको एक पित्को भए पनि डर थियो ।
अहिले,
म धर्मराजलाई भट्टी लैजान्छु
म पुतलीलाई देखेर मसक्क मस्किन्छु
पुतली उपेक्षाभावले घृणापूर्ण दृष्टि फ्याँक्छे
म लाजलाई एक तुर्को मदिरासँग सुलुक्क निल्छु
मेरो स्वभावले मेरा लालाबालाको हृदयमा भुइचालो जान्छ
मेरो साथी मेरो बारी बेचेको पैसाले मदिरा पिउँछ
मलाई स्वास्नीको बुलाकी बेच्न नपाउँलाकि भन्ने डर छ ।
जब एक प्याला पिउँछु
त्यो प्यालामा प्रतिविम्व हेर्छु
हाँडीमुखे भट्टीकी साहुनी चन्द्रमुखी देखिन्छे
(किनकी ऊ सप्रेम पियाउँछे )
चन्द्रमुखी मेरी स्वास्नी ग्रहणकी जून बन्छे
(किनकी ऊ मलाई टोकसिरहन्छे)
म थुक्छु थुइक्क गर्दै घृणाले
फ्यात्त गर्दै त्यो मेरै तिघ्रामा खस्छ।
टेबुल उही छ
पुतलीले नयाँ सुन्दरी ल्याएकी छे,
उसको भट्टीलाई उज्यालो पार्न
लालटीनको मधुरो प्रकाशमा
म एक घुट्को मदिरा र एक घुट्को थुक पालैपालो निल्छु
म प्रति पुतलीको मुस्कानको आयतन शुन्य बिन्दुमा ओर्लेको छ
मेरो बहीखाताको उर्लंदो अंक हेर्दै
ऊ मेरो च्यात्तिएको खल्ती हेर्छे
र मुखमा अमिलो चूक उमार्छे।
मेरो साथी उही छ
केबल उसको परिजीविपनाको क्षेत्रफल बढ्दो छ
ऊ अहिले मलाई नै सिरानी र डसना बनाउँछ
मेरो कमिज फेरिएको छैन, मेरो सुरुवाल फेरिएको छैन
केबल आँखाको रक्तिमता मात्र फेरिएको छ ।
जब रात ढल्दै जान्छ
दुनियाँ मीठो निद्रामा लुटपुटिन्छ
केवल मेरी स्वास्नीको नींदमा खडेरी पर्छ
गल्लीको बाटो कुकुर भुकाउँदै
जब मेरो पुरुषार्थ घरतिर बढ्छ
संसारिक मोहबाट पर भएर
म नालीमा टाउको घुसाउँछु
कुकुर मेरो गन्हाएको इज्जत सुँघेर
एक तुर्को जलसेचन गर्छन् मेरो कपालमाथि
र शायद आफूलाई म पवित्र पार्छु ।
यी रातहरुमा
मेरी स्वास्नी तारा गनेर आँसु बगाउँछे
छोराछोरीहरु
सपनामा पनि बाबु देखेर झस्किन्छन्
नाङ्गो आकाश मुनि म न्यानो मानेर बेहोसी कटाउँछु
स्वास्नीलाई अँगेनाको आगोको रापले कम पोल्छ बरु
तर म भन्छु, मैले कसको के खाएको छु र ?
त्यही एक फकटो पुख्र्यौली खेत न हो,
त्यही एक कान्लो बारी न हो,
त्यही एक जोर ढुङ्ग्री र पाँच लालको बुलाकी न हो।
आफ्नो पति परमेश्वर बहुलाएको देखेर
ऊ दिनहुँ गणेशस्थान धाउँछे
गणेशजी सुन्दैनन् किनकी
पूजारीले लड्डु कोचिदिएको छ उनको लामा कानमा
चुप लागेर टोलाउँछन् उनी
किनकि हरेक रात
म भट्टीबाट फर्कंदै गर्दा
एक घुट्को रक्सी
उनको मन्दिरमा चढाउन भुल्दिन
मेरो चाकरीबाट गणेशजी
प्रसन्न छन् वा वेहोस् छन्
जे होस् उनी
स्वास्नीको पुकारा सुन्दैनन्
र
फेरी
अर्को रात खस्छ
सँगै खस्छन्–
छोराछोरीका खुसीहरु
स्वास्नीका आँसुहरु
इज्जतका टुक्राहरु
र
घरका छानाहरु ।
-भीष्म कुमार भूसाल
योकोहामा, जापान
२०६४ भाद्र १४
पहिले पहिले
जब साँझ ढल्थ्यो,
धर्मराज- मेरो आत्मिय साथी
मलाई फकाई फकाई भट्टी लैजान्थ्यो
भट्टीकी पुतली साहुनी मसक्क मस्किन्थी
म लाजले रातो हुन्थें,
उसको मुस्कानले मेरो हृदयमा भुईचालो जान्थ्यो
साथी मलाई निशुल्क मदिरा पियाउँथ्यो,
मलाई इज्जतको एक पित्को भए पनि डर थियो ।
अहिले,
म धर्मराजलाई भट्टी लैजान्छु
म पुतलीलाई देखेर मसक्क मस्किन्छु
पुतली उपेक्षाभावले घृणापूर्ण दृष्टि फ्याँक्छे
म लाजलाई एक तुर्को मदिरासँग सुलुक्क निल्छु
मेरो स्वभावले मेरा लालाबालाको हृदयमा भुइचालो जान्छ
मेरो साथी मेरो बारी बेचेको पैसाले मदिरा पिउँछ
मलाई स्वास्नीको बुलाकी बेच्न नपाउँलाकि भन्ने डर छ ।
जब एक प्याला पिउँछु
त्यो प्यालामा प्रतिविम्व हेर्छु
हाँडीमुखे भट्टीकी साहुनी चन्द्रमुखी देखिन्छे
(किनकी ऊ सप्रेम पियाउँछे )
चन्द्रमुखी मेरी स्वास्नी ग्रहणकी जून बन्छे
(किनकी ऊ मलाई टोकसिरहन्छे)
म थुक्छु थुइक्क गर्दै घृणाले
फ्यात्त गर्दै त्यो मेरै तिघ्रामा खस्छ।
टेबुल उही छ
पुतलीले नयाँ सुन्दरी ल्याएकी छे,
उसको भट्टीलाई उज्यालो पार्न
लालटीनको मधुरो प्रकाशमा
म एक घुट्को मदिरा र एक घुट्को थुक पालैपालो निल्छु
म प्रति पुतलीको मुस्कानको आयतन शुन्य बिन्दुमा ओर्लेको छ
मेरो बहीखाताको उर्लंदो अंक हेर्दै
ऊ मेरो च्यात्तिएको खल्ती हेर्छे
र मुखमा अमिलो चूक उमार्छे।
मेरो साथी उही छ
केबल उसको परिजीविपनाको क्षेत्रफल बढ्दो छ
ऊ अहिले मलाई नै सिरानी र डसना बनाउँछ
मेरो कमिज फेरिएको छैन, मेरो सुरुवाल फेरिएको छैन
केबल आँखाको रक्तिमता मात्र फेरिएको छ ।
जब रात ढल्दै जान्छ
दुनियाँ मीठो निद्रामा लुटपुटिन्छ
केवल मेरी स्वास्नीको नींदमा खडेरी पर्छ
गल्लीको बाटो कुकुर भुकाउँदै
जब मेरो पुरुषार्थ घरतिर बढ्छ
संसारिक मोहबाट पर भएर
म नालीमा टाउको घुसाउँछु
कुकुर मेरो गन्हाएको इज्जत सुँघेर
एक तुर्को जलसेचन गर्छन् मेरो कपालमाथि
र शायद आफूलाई म पवित्र पार्छु ।
यी रातहरुमा
मेरी स्वास्नी तारा गनेर आँसु बगाउँछे
छोराछोरीहरु
सपनामा पनि बाबु देखेर झस्किन्छन्
नाङ्गो आकाश मुनि म न्यानो मानेर बेहोसी कटाउँछु
स्वास्नीलाई अँगेनाको आगोको रापले कम पोल्छ बरु
तर म भन्छु, मैले कसको के खाएको छु र ?
त्यही एक फकटो पुख्र्यौली खेत न हो,
त्यही एक कान्लो बारी न हो,
त्यही एक जोर ढुङ्ग्री र पाँच लालको बुलाकी न हो।
आफ्नो पति परमेश्वर बहुलाएको देखेर
ऊ दिनहुँ गणेशस्थान धाउँछे
गणेशजी सुन्दैनन् किनकी
पूजारीले लड्डु कोचिदिएको छ उनको लामा कानमा
चुप लागेर टोलाउँछन् उनी
किनकि हरेक रात
म भट्टीबाट फर्कंदै गर्दा
एक घुट्को रक्सी
उनको मन्दिरमा चढाउन भुल्दिन
मेरो चाकरीबाट गणेशजी
प्रसन्न छन् वा वेहोस् छन्
जे होस् उनी
स्वास्नीको पुकारा सुन्दैनन्
र
फेरी
अर्को रात खस्छ
सँगै खस्छन्–
छोराछोरीका खुसीहरु
स्वास्नीका आँसुहरु
इज्जतका टुक्राहरु
र
घरका छानाहरु ।
-भीष्म कुमार भूसाल
योकोहामा, जापान
२०६४ भाद्र १४
