हाम्रा नवयूगका कविहरू
हाम्रा कविहरु - यी निराशाका पुन्जहरु
हाम्रा कविहरु - यी शोकका सुस्केराहरु
सधै सधै उच्छ्वासका राग अलाप्छन
यी न्याउलीका विरहमा कुम जोर्छन ।
"तोल्स्तोई"का साहित्यले मोहनदास "गान्धी" बनेथे
हाम्रा राजनीतिका खेलाडीहरु
"गोर्की" को आमा पढ्छन र आफ्नी आमाको पेटमा लात हान्छन
तर,
तर हाम्रा कविहरु चेतनाको गीत गाउन जान्दैनन्
"रिमाल" को बिरासत ओढेर यी खोक्छन
"एक युगमा एकदिन एक चोटी आउँछ"
यी त शकुनीको पाशामा हारेका जुवाडे हुन्
द्रौपदीको चीर हरणमा घोसे मुन्टो लाउँछन्
र पाण्डवको बनबासमा बिरह पोख्छन ।
यी सिंग फुक्लेका गोरुहरु हुन्
जो भैसी देखेर डुक्रंन्छन
खोई यिनका शब्दले अन्याय डराएको ?
खोई यिनका प्रहारले लूट घाइते भएको ?
खोई यिनका आलापले भ्रस्टाचार गलेको ?
खोई यिनका गन्थनले झूट चुप लागेको ?
हाम्रा कविहरु,
बिरामीको दबाई खोज्न होइन,
ब्रह्मनालको शोक गानमा खुल्छन
यी कि त रुन जान्दछन कि त स्तुति गर्न
ज्ञानीहरु भन्छन- कविको कुनै गोत्र र जात हुँदैन
ति "शबरी" होउन या "बाल्मिकी"
आफ्ना आस्थाका बलले "मालिक" लाई गलाउँछन
तर,
हाम्रा कविहरु
यी त नपड्कने बन्दूक हुन्
खोई देशमा शकुनी राज चलेको बेला यिनको गर्जन ?
खोई जनता जंगलमा हराएको बेला यिनको सुसेली ?
खोई लुटेरा मन्केको बेला यिनको खबरदारी ?
यी त आफै पुरस्कार घोषणा गर्न र आफै थाप्दैमा बेफुर्सदी छन् ।
हामीलाई चाहिएको छ "तोल्स्तोइहरु"
हामीलाई चाहिएको छ "ठाकूरहरु"
जसका दुई लाइनले जनता जागोस
चेतना फर्कोस र एकता मौलाओस
लुटेराहरु, जालीहरु र भ्रस्टहरु बेहोस होउन
भोलि उज्यालो होला भनेर "भ्रमर" प्रतिक्षा गर्ने समय छैन
घिसारेर ल्याउनु पर्छ आजै त्यो घामलाई
खोसेर ल्याउनु पर्छ अहिल्यै त्यो उज्यालोलाई
के तिमीहरुका शब्दमा त्यो दम छ?
होइन भने,
धिक्कार छ तिमी र मा जस्ता भुरे टाकूरे कविहरुलाई
याद रहोस्
हाम्रा ताम्रपत्रहरुमाथि नातिले पिसाब नफेरोस
तिख्याउ तिम्रा कलमका नीवहरु।
हाम्रा कविहरु - यी निराशाका पुन्जहरु
हाम्रा कविहरु - यी शोकका सुस्केराहरु
सधै सधै उच्छ्वासका राग अलाप्छन
यी न्याउलीका विरहमा कुम जोर्छन ।
"तोल्स्तोई"का साहित्यले मोहनदास "गान्धी" बनेथे
हाम्रा राजनीतिका खेलाडीहरु
"गोर्की" को आमा पढ्छन र आफ्नी आमाको पेटमा लात हान्छन
तर,
तर हाम्रा कविहरु चेतनाको गीत गाउन जान्दैनन्
"रिमाल" को बिरासत ओढेर यी खोक्छन
"एक युगमा एकदिन एक चोटी आउँछ"
यी त शकुनीको पाशामा हारेका जुवाडे हुन्
द्रौपदीको चीर हरणमा घोसे मुन्टो लाउँछन्
र पाण्डवको बनबासमा बिरह पोख्छन ।
यी सिंग फुक्लेका गोरुहरु हुन्
जो भैसी देखेर डुक्रंन्छन
खोई यिनका शब्दले अन्याय डराएको ?
खोई यिनका प्रहारले लूट घाइते भएको ?
खोई यिनका आलापले भ्रस्टाचार गलेको ?
खोई यिनका गन्थनले झूट चुप लागेको ?
हाम्रा कविहरु,
बिरामीको दबाई खोज्न होइन,
ब्रह्मनालको शोक गानमा खुल्छन
यी कि त रुन जान्दछन कि त स्तुति गर्न
ज्ञानीहरु भन्छन- कविको कुनै गोत्र र जात हुँदैन
ति "शबरी" होउन या "बाल्मिकी"
आफ्ना आस्थाका बलले "मालिक" लाई गलाउँछन
तर,
हाम्रा कविहरु
यी त नपड्कने बन्दूक हुन्
खोई देशमा शकुनी राज चलेको बेला यिनको गर्जन ?
खोई जनता जंगलमा हराएको बेला यिनको सुसेली ?
खोई लुटेरा मन्केको बेला यिनको खबरदारी ?
यी त आफै पुरस्कार घोषणा गर्न र आफै थाप्दैमा बेफुर्सदी छन् ।
हामीलाई चाहिएको छ "तोल्स्तोइहरु"
हामीलाई चाहिएको छ "ठाकूरहरु"
जसका दुई लाइनले जनता जागोस
चेतना फर्कोस र एकता मौलाओस
लुटेराहरु, जालीहरु र भ्रस्टहरु बेहोस होउन
भोलि उज्यालो होला भनेर "भ्रमर" प्रतिक्षा गर्ने समय छैन
घिसारेर ल्याउनु पर्छ आजै त्यो घामलाई
खोसेर ल्याउनु पर्छ अहिल्यै त्यो उज्यालोलाई
के तिमीहरुका शब्दमा त्यो दम छ?
होइन भने,
धिक्कार छ तिमी र मा जस्ता भुरे टाकूरे कविहरुलाई
याद रहोस्
हाम्रा ताम्रपत्रहरुमाथि नातिले पिसाब नफेरोस
तिख्याउ तिम्रा कलमका नीवहरु।
भीष्मकुमार भूसाल
सान-सेवाष्टियन, स्पेन
१० जुलाई, २०१२
